Enroute

Hm, najlepiej byłoby umieć odczytać tę granicę między tym, gdy spotkania z ludźmi naprawdę Ci szkodzą na psychę, a tym kiedy mimo wszystko (nawet leciutko wbrew sobie) mimo wszystko warto się przełamać i wyjść do ludzi - bo to rzeczywiście ważne w procesie wychodzenia z dołka. Tylko że damn, sama wiem,jakie to trudne. Wręcz wydaje się niemożliwe do rozgraniczenia. Może po prostu każdego dnia spróbuj zapytać samą siebie, czy na pewno czujesz się na tyle niezaprzeczalnie źle, by nawet nie próbować wyjść. Czy czasem, nawet mimo nie najlepszego samopoczucia - warto mimo wszystko się przełamać; żeby się też nie "zasiedzieć w depresji".

Porcja pięknej muzyki i pyszna herbata.

Doskwiera mi samotność. Czasem mi się wydaje, że się nie nadaję do związków itp. Ale niekiedy... Kurde, bardzo za tym tęsknię. Jakieś mam poczucie, że potrafiłabym komuś oddać swoje życie. Siebie. Tylko nie ma komu.

Zagubiona, osaczona, osamotniona, bez sensu, bez celu.

joaszy, byłam swego czasu u psychologa; chodziłam przez kilka miesięcy. I chyba wrócę tam. Bo serio... ile czasu można się czuć tak okropnie? Każdy dzień tak samo beznadziejny. I dziś nie jest inaczej...

joaszy, nie biorę. Ale czuję się totalnie wypruta psychicznie... Co gorsza: próbowałam już naprawdę wiele sposobów; myślałam, że może mam gorszy dzień... Tylko że ten gorszy dzień trwa ileś tygodni, miesięcy, LAT. Super.

@joaszy - mam to samo. Pójść na pływalnię? Ok. Przejść 30 km? Spoko. Wykonać jakieś domowe, codzienne czynności? Dam radę. Ale cokolwiek intelektualnego - nie. Kuźwa po prostu NIE. Jakby mi ktoś wyjął mózg. Po prostu.

Cześć Wszystkim. Jestem tu nowa i na pewno wiem od Was dużo mniej na temat zaburzeń nerwowych - jednak bardzo poważnie podejrzewam, że cierpię na nie. Otóż czuję się - najogólniej mówiąc - bardzo źle. Jestem bardzo niespokojna. Dosłownie 24h na dobę towarzyszy mi z tyłu głowy takie cholernie nieprzyjemne odczucie pośpiechu. Jakiejś dziwnej gonitwy, jakbym miała bardzo mało czasu na wszystko. To uczucie nie pozwala mi zasnąć (ot choćby dzisiaj, zasnęłam gdzieś po 5 rano... pomijając to, że w tego poczucie bezsensu wszystkiego to część nocy przepłakałam), to uczucie też mnie wybudza (czasem wręcz jeszcze przed obudzeniem się czuję ten cholerny stres i poczucie niepokoju). Rano leżąc w łóżku czuję cholerny strach; i niby wiem, że jak wstanę i się czymś zajmę, to może chociaż na chwilę odwróci to moją uwagę od tego uczucia - ale niestety nawet z samym wstaniem mam duży problem. Jakaś totalna niemoc podejmowania nawet najprostszych czynności. O tym, że totalnie nie mam apetytu - nawet nie wspominając. Czasem już naprawdę nie wytrzymuję tego cholernego napięcia i serio mam chęć gdzieś uciec albo skończyć ze sobą; bo tak żyć się nie da, a ja nie widzę światełka w tunelu. To napięcie z jednej strony sprawia, że jestem bardzo pobudzona (i właśnie, nie mogę spać tudzież budzę się), z drugiej zaś - nie pozwala mi się skupić na codziennych obowiązkach, mam problemy z koncentracją, towarzyszy mi odczucie że cokolwiek bym nie robiła - jest źle, bo jest jeszcze milion innych rzeczy do zrobienia i generalnie na pewno sobie nie poradzę. Dodam, że czasem mam jeszcze większe nasilenie tego napięcia - czuję wtedy, jak ten stres dociera do każdej komórki ciała, pocą mi się dłonie (choć niejednokrotnie - są jednocześnie bardzo zimne), gdzieś z tyłu głowy (i to dosłownie, chyba gdzieś w rejonie móżdżka) czuję nie ból, ale takie właśnie uczucie ucisku, napięcia; ostatnio również odczuwałam bardzo nieprzyjemne kłucie w sercu. Ten stan trwa już naprawdę bardzo długo; gdyby tak chcieć spojrzeć na to globalnie, to wręcz w latach można to liczyć... W zeszłym roku chodziłam przez jakieś 4 miesiące do psychologa; nawet wydawało mi się, że jest lepiej (i chyba dlatego przerwałam wizyty), ale teraz znowu to wszystko wróciło... Inna sprawa, że psycholog nie dał mi żadnej diagnozy co do ewentualnych zaburzeń; nie wiem, może aby usłyszeć diagnozę powinnam się wybrać do psychiatry? Nie neguję pomocy psychologa w tym sensie, że wiem, że przyczyna mego stanu może leżeć bardzo głęboko we mnie i właśnie ku temu może psycholog pomóc; ale czasem myślę, że serio - wolałabym usłyszeć też jakąś konkretną diagnozę, bo jakkolwiek nie rajcuje mnie potwierdzenie swych przypuszczeń co do zaburzeń - o tyle naprawdę: myśl, że taki stan miałby być czymś absolutnie normalnym (a nie żadnymi zaburzeniami, które da się mniej lub bardziej leczyć) doprowadza mnie do jeszcze większej rozpaczy i już zupełnie odechciewa mi się żyć... Gdybyście mogli coś napisać, byłabym Wam bardzo wdzięczna; dziękuję.