adamvz

oj zdarzaja sie sytuacje, gdzie ktos ma tyle roboty, ze woli kogos znalezc zeby go odciazyl i wtedy lepiej wziac kogos znajomego sciagnac niz brac czlowieka z ulicy

ostatnio zmarl bliski mi alkoholik, co moge powiedziec, jedyne jak mozna pomoc to: dac takie wzorce, zeby widzial ze bez picia, i pomimo trudow odwyku mozna byc szczesliwym (wiadomo moze pic, bo mial/ma problemy, bo dziecinstwo itp.) jednak jesli niestety pomimo Twojego wsparcia dalej pije to jedynym wyjsciem jest zerwanie i ewentualna mysl o ponownym zejsciu jesli przestanie pic na prawde. Zbyt wiele przykladow mam ktore potwierdzaja moj poglad, a ani jednego przeciwnego niestety.

czytam forum .. i planuje kolacje

oj wydaje mi sie akurat, ze ta prezentacja nie byla taka zla z zalozenia przynajmniej (choc pewnie w wielu szkolach nie wygladala zbyt dobrze w praktyce). Nie widze nic zlego w formulowaniu wlasnej wypowiedzi i obronie swojego zdania, no i byla okazja do przelamywania wlasnych slabosci. natomaist co do tego ze trzeba sie bylo wszystkiego uczyc... teraz mamy internet, nie mowie zeby przestac czytac i zapamietywac waznych rzeczy, ale mysle ze wazniejsze jest ksztalcenie umiejetnosci, a nie to kto to byl Kordian czy Korytek

ateizm

jak nie zaczniesz nad soba pracowac, to predzej czy pozniej sie zdaza sytuacje gdzie Cie ktos "wysmieje, obrazi, zrani" i bedzie to dla Ciebie wyjatkowo dotkliwe.. w zyciu trzeba swoje "upokorzenie" przezyc, kwestia tego do czego to doprowadzi.. jednak mysle ze prawdopodobienstwo ze stanie sie cos przykrego na pierwszej wizycie u psychiatry jest wyjatkowo niskie

a bylaby mozliwosc udzialu w spotkaniu w ktorys z tych dni? bo mi mogloby sie udac wyrwac jedynie na pare godzin...

szczescie jest stanem umyslu, sam kiedys w to nie wierzylem, ale ostatnio zaczynam dostrzegac, ze to prawda, zaryzykowalbym stwierdzenie, ze mozna byc szczesliwym nawet mimo depresji. Ale pierwszy warunek to zaprzestac takich stwierdzen.

mialem taki okres w zyciu, ze wolalbym byc sam, takze wiem co mowie

myśle, że wbrew pozorom, takie "nigdy nie bycie w związku itp" to może być atut. I to duży Przynajmniej w stosunku do złych doświadczeń :/

to i ja jeszcze dodam od siebie - trzeba myslec pozytywnie, nawet jesli nie ma sily sie w to wierzyc, nawet jesli sie mysli, ze to koniec i beznadziejna sytuacja,

ja ze sfery "cwiczen" stosuje relaksacje natomiast z obszaru psychiki staram sobie powtarzac, ze "tym razem nie pozwole zeby strach mna rzadzil"

noga

to jest ten problem.. leki "na psychike" trzeba brac minimum 2-3 miesiace a przez pierwsze kilka tygodni moze wystapic nawet czesto pogorszenie, i tutaj mysle ze biora sie opory, bo nikt nie chce cierpiec na darmo, a z diagnoza sa problemy, podobno NFZ dobrze wycenia nerwice itp, do tego podejscie wiekszosci lekarzy i niestety czesto po 5minutowym ogladzie pacjent dostaje rozpoznanie - nerwica

znowu nie zdazylem sie wyrobic z robota na czas :/