Noi

tak mi się skojarzyło z syndromem studenta medycyny, który zaczyna dostrzegać u siebie każdą chorobę, o której się aktualnie uczy

jakoś ubzdurało mi się, że laptop noopi zginął

tahela, nie przegrzał się? ale teraz to tak serio mówię. może odkręć spód i przeczyść, dużo syfu się tam zbiera

Noopii, odpisałam przecież... nie do końca ogarniam bo jestem w ciągu "pisaniowym"

Noopii, taka gruba kratka raczej. mam teraz zwyżkę energii i staram się wykorzystać ją na pisanie pracy licencjackiej. ale podejrzewam, że najpóźniej pojutrze się skończy (eh, znamy życie...) i będzie spanie 24 a u Ciebie? jak ze spaniem?

tahela, zwłaszcza, że ja też się tak przywitałam, hihi

tahela, witam też raczej jest ok, hm? -- 23 sie 2011, 01:50 -- Noopii, ah, poza tym - to witaj

tahela, jak As zdąży będzie dobrze, jak nie, to może jakiś Szewczyk Dratewka się znajdzie w krakowiu

Morfik, wygląda na to, że ja.

: D jak taka pogoda się utrzyma to i w krakowie będziemy potrzebować pomocy

chciałabym żeby teraz tak lunęło. mój lap tez już odmawia posłuszeństwa, klawiatura już gorąca, a do rana daleko...

o właśnie! dla mnie 23 stopnie to max dziś cały dzień okna były pozasłaniane żeby się tylko nie nagrzało. a jak wyszłam o 21 (!) i tak myślałam, że nie dojdę spowrotem.

witam. ja akurat wolałabym deszcz od tego upału krakowskiego. blee

Miałam podobnie. Lekarz nie wiedział co mi jest, a byłam dwa miesiące po pobycie na dziennym. Koniec końców trafiłam do szpitala na obserwację w kierunku stanów psychotycznych. Tam stwierdzili, że to nerwica. Dodam, że to jedna z wielu diagnoz, jakie do tej pory dostałam. Wyszłam z zestawem leków, które biorę do dzisiaj. zatem - polecam wizytę u lekarza, ale do szpitala nie ma sensu iść

onanek, najprościej będzie na przykładzie. u mnie to tworzenie planu miało pomóc w pisaniu pracy licencjackiej na studiach bo nijak nie potrafiłam się za to zabrać. planowałam: o której mniej więcej będę już na nogach i wezmę się za pisanie, w jakich godzinach są przerwy. zaplanowany był też np. spacer, albo po prostu wyjście do sklepu (bo czasem przez kilka dni nie wychodziłam dalej niż na balkon, co nie było korzystne). wyznaczone też były godziny na posiłki. planowałam też ile stron dziennie napiszę i ile chciałabym mieć napisane do końca tygodnia. za zrealizowanie tego przewidziana była nagroda. ważne jest to, że jeżeli wstałam się te 3 godziny później, albo sytuacja losowa odciągnęła mnie od realizacji planu, to starałam się nie porzucać go tego dnia, tylko zaczynać od odpowiedniego momentu, bo potem np. z kolei dłużej w nocy siedziałam. to tak w skrócie. sprawia wrażenie ostrego reżimu, ale szło się przyzwyczaić. u mnie problem jest taki, że z niskiego napędu po kilku dniach wskakiwałam na wysoki i przesadzałam z siedzeniem po nocach i niedoborem snu, co skutkowało kolejnym spadkiem napędu i spaniem 24/7 itd.... onanek, jest jeszcze wersja "easy" - planujesz sobie jedną rzecz, którą będziesz robił codziennie o tej samej godzinie, przez określony czas, np. szydełkowanie od 18 do 18.30 ; )

yoannaa, mówię, że złudne ponieważ (mimo, że byłam krótko) trudno było mi powrócić do świata. tam miałam sterylne poczucie bezpieczeństwa, izolację od tego co na zewnątrz, czego się bałam. nie zrozum mnie źle - nie jestem przeciwna szpitalom, jestem przeciwna uciekaniu tam od codzienności bo wiem jak było mi potem trudno. ale tak jak napisał Zenonek - skierowanie daje lekarz.

kasiątko, warto. to daje takie fajne spojrzenie z boku, z trochę innej perspektywy, jakby analizowało się kogoś innego. albo po prostu mam rozszczepienie osobowości ; )

pozwól, żeby zadecydował o tym specjalista. pójdź do lekarza psychiatry, psychologa. szpital wydaje się być dobrym miejscem na ucieczkę przed światem, ale to złudne, uwierz.

u mnie ta sama historia. zdarzało się, że pisanie planu działań pomagało, ale na krótko, potem wszystko rozmywało się znowu. z terapeutą robiliśmy jeszcze monitorowanie aktywności, czyli zapisywanie sobie po kolei w ciągu dnia co się robiło, łącznie z posiłkami, czy krótką drzemką. potem analizowanie tego(np. po tygodniu) i wprowadzanie zmian.

oj, niestety wiem o czym mowa. niedawno z powodu zgubienia recepty nie brałam przez kilka dni paroksetyny. po trzech dniach miałam te dziwne spięcia w głowie i uczucie jak gdyby przepływał mi prąd przez ręce (zwłaszcza gdy nimi ruszałam, np. podczas pływania). potem zjadłam ostatnie kilka tabletek i znowu dokładnie po trzech dniach zaczęło się to samo. Ale w takim stopniu, że wpadałam w silną derealkę.

no właśnie tak trochę "z dupy"... coś tam wymyślam i dorabiam ideologie, a tak naprawdę to chyba chcę sprawdzić czy "coś się stanie", czy ten lek był mi naprawdę potrzebny : / a co do lekarza - on tylko wciąż przedłużał to, co mi dali w szpitalu - bez pytań, bez żadnych zmian

no ja ciekawa jestem co na odstawienie powie mi lekarz. ale nowy, bo do "mojego" raczej już więcej nie pójdę.

o rany... nawet tego nie przyszło mi do głowy skojarzyć z lekami... miałam to co mówisz, po ok dwóch miesiącach, koszmar, żeby tylko na skłonnościach się kończyło... jakoś mi przeszło potem, choć to wraca czasami, ale nie tak jak wtedy.

Lady_B, dzieki. A jak było pod względem nie tyle fizycznym co psychicznym? W sensie - na coś przecież mi to dali... Sama nie wiem, w sumie tez dlatego odstawiam.

od ok pół roku biorę Seroxat (Parogen) 20 mg i Depakine Chrono 500 x 2. postanowiłam na własną rękę odstawić Depakine. Czy coś poważnego może mi się dziać po zrobieniu tego z dnia na dzień, po tej dawce? macie jakieś doświadczenia?